Dit is de laatste blog van de reis die Jens, Casper en Luuc maken in Oekraïne in januari/februari ’25. Wil je de vorige blog teruglezen? Klik dan hier.
Hierboven ziet u een video die onze hele reis samenvat.
Hoewel u de muziek vast al kent, delen we graag nog een specifiek stukje van de tekst. Gewoon, omdat het bij ons heel erg binnenkomt, terwijl we Kiev uitrijden.
Someone told me long ago
There’s a calm before the storm
I know, it’s been comin’ for some time
When it’s over, so they say
It’ll rain a sunny day
We sliepen vannacht in het kleine dorpje Shakhvorostivka. Dat deden we we bij mensen thuis, en dat betekent: geen communicatie (zij spreken geen Engels en wij geen Oekraïens), geen douche en het toilet is een houten hok buiten. De geur is niet fris, maar het grootste probleem is dat je met -5 door de sneeuw moet lopen, als je even naar de wc wilt.
Deze dag stond in het teken van het inpakken en uitdelen van voedselpakketten. In totaal ging dit om zo’n 100 pakketten. Eerder deze week hebben we verschillende producten opgehaald bij onze contactpersoon Kovács Sándor, die de distributie in Oekraïne onder zijn hoede heeft. Hij werkt nauw samen met Stichting Oekraïne Projecten.
Het uitdelen van de pakketten was best confronterend. De mensen uit dit dorp hebben echt helemaal niks. Sommige mensen hebben geen eens licht. Dit maakt overigens wel dat de mensen enorm dankbaar zijn voor onze komst: de ene vloeit met tranen, de andere geeft ons zijn laatste pot honing mee. Het is bijzonder om te ervaren hoe weinig wij eigenlijk hoeven te doen om andere mensen zoveel te geven.
Hieronder volgen een aantal foto’s die een goed beeld geven van deze dag:
Vandaag bezochten we de stad Irpin. Deze stad werd in het begin van de Russische invasie grootschalig aangevallen, omdat het tegen Kiev aanligt. Vanuit Belarus kwamen de Russische troepen binnen. Irpin werd zwaar gebombardeerd, met lucht- en artilleriebeschietingen die veel schade aanrichtten. 73% van de stad werd verwoest. Irpin werd uiteindelijk omsingeld, en duizenden bewoners moesten evacueren. In maart 2022, na weken van gevechten, slaagden de Oekraïense troepen erin de Russische aanvallen in en rond Irpin af te slaan. Russische troepen trokken zich terug uit de regio Kiev, wat als een belangrijke Oekraïense overwinning werd beschouwd.
We werden in Irpin rondgeleid door 3 lokale hulpverleners. Zij werken vanuit de Irpin Bible Church. Ze namen ons bezoek heel serieus en lieten ons verschillende belangrijke plekken van de stad zien. Tussendoor konden we alles vragen, wat nog best moeilijk was. Want wat vraag je als je met 3 locals in een compleet afgebrande theaterzaal staat? Stel dan maar eens de juiste vragen.
Ze vertelden ons dat veel mensen niet wilden geloven dat de oorlog echt begonnen was en dus gewoon thuisbleven. De russen schoten om hun heen: zonder doel, zonder geweten.
Het laatste applaus
Allereerst bezochten we het Cultureel centrum/theater van Irpin. Dit gebouw bood ruimte voor diverse culturele activiteiten, waaronder danslessen, drama, beeldende kunst en andere creatieve workshops voor zowel kinderen als volwassenen, maar is met de grond gelijkgemaakt. Samen met onze gidsen mochten we binnenkijken. Tussen het puin zien we waar het podium heeft gestaan, en waar de lampen hebben gehangen. Ik ben benieuwd wat de laatste voorstelling is geweest die hier is opgevoerd. En hoe klonk het laatste applaus?
Na afloop het Alles over hoop event, op 23 februari, is er een grote foto expositie te zien. Hier zijn dan ook fysieke objecten, zoals een stoel uit dit theater, te bekijken.
Rijles
Iets buiten het centrum van de stad bezochten we een grote parkeerplaats. Op deze parkeerplaats stonden ontelbaar veel auto’s uitgestald. Al deze auto’s zijn compleet vernield door de russen. De meeste auto’s zijn afgebrand, een enkel waren ‘slechts’ voorzien van schotgaten. In sommige auto’s lagen nog flesjes drinken, knuffels of dekens. Volgens onze gidsen zaten in vrijwel alle auto’s mensen op het moment dat ze werden gebombardeerd/beschoten.
Alles auto’s zijn op een hoop gegooid, waardoor het een soort monument is geworden. Om maar aan te geven dat de oorlog de gewone realiteit is geworden: de rest van de parkeerplaats wordt nog altijd gebruikt voor rijlessen.
Tot slot bezochten we de ‘Irpin-brug’. Deze werd door Oekraïense troepen opgeblazen om de Russische opmars te vertragen. De verwoesting van de brug was een symbolisch moment in de verdediging van Kiev, aangezien het de vastberadenheid van de Oekraïense strijdkrachten en de inwoners van Irpin liet zien. Het maakte het voor zowel burgers als militaire eenheden moeilijker om te ontsnappen of de stad te bevoorraden, maar het vertraagde ook de Russische opmars.
Het was ook een van de eerste belangrijke infrastructurele beschadigingen die de wereld het geweld van de Russische invasie liet zien. Het maakte het voor zowel burgers als militaire eenheden moeilijker om te ontsnappen of de stad te bevoorraden, maar het vertraagde ook de Russische opmars.
Na de terugtrekking van de Russische troepen in de buurt van Kiev werd er gewerkt aan herstel van de brug, hoewel het herstel van de schade tijd zou kosten.
De verwoeste Irpin-brug is sindsdien een van de vele symbolen van de verwoestingen die de oorlog in Oekraïne heeft veroorzaakt.
Toen we bij de brug aankwamen raakten we aan de praat met een man die uit de omgeving van Irpin kwam. Hij vertelde dat ook hij via de brug weg wilde vluchtten, maar vanuit zijn autoraam zag dat de brug in de brand stond. Hij besloot bij de eerstvolgende rotonde af te slaan en andere route te proberen. Hoe zijn verhaal verder gaat weten we niet: hij wilde van alles vertellen, maar zijn Engels liet hem in de steek.
We hebben telefoonnummers uitgewisseld en we hebben afgesproken dat we hem tijdens onze volgende reis thuis komen opzoeken.
Na een heftige ochtend in Irpin reden we door naar Kiev. Hier overnachten we in het seminarie. Omdat we langer dan verwacht in irpin zijn gebleven hadden we geen tijd meer om het centrum van Kiev te bezoeken.
We waren de enige gasten in het seminarie, maar volgens onze gastheer hoefden we niet bang te zijn: bommen zijn er altijd, en de schuilkelder is open. Hij was nog niet weg of we hoorde/voelde de eerste dreunen al. Wat een land, wat een wereld.
Vandaag hebben we de hele dag in de auto gezeten. Van Kiev naar Svaliava is ruim 10 uur. ‘S avonds aten we met onze vrienden in Svaliava. We namen afscheid, wat nooit makkelijk is: het is maar de vraag hoe we ze de volgende keer weer aantreffen.
Het is op het moment van schrijven zondag 9 februari en we rijden weg uit Svaliava. We hopen maandagavond thuis te komen.
Tot slot:
Bedankt voor het lezen van onze blogs! We maken deze reizen om verschillende redenen, maar 1 ervan is dat we een goed beeld willen schetsen van de situatie in dit gebroken land, zodat meer mensen inzien dat – en wat voor hulp nodig is. Allereerst: bid voor de mensen. Bid voor de gebroken families in dit gebroken land. Daarnaast: financiële hulp is meer dan welkom.
Doneer via de website van Stichting Oekraïne Projecten. Daarnaast organiseren we inzamelingsacties. Houd onze website en socials in de gaten om te zien wanneer de volgende inzamelingsactie plaatsvindt.
Alles over hoop
Op zondagavond 23 februari organiseren we een speciale avond om stil te staan bij 3 jaar oorlog. Dit doen we door verhalen te vertellen – en te omlijsten met kunst van de zandtovenaar. Daarnaast is er livemuziek te horen, gespeeld door Nederlands en speciale Oekraïense gasten.
De avond wordt georganiseerd samen met verschillende Oekraïners uit Hattem en omgeving. Meer informatie over deze avond? Lees hier
