Winsum keert terug uit Pavshyno: een productieve reis

Ondertussen is het alweer 3 weken geleden dat we teruggekomen zijn uit Oekraïne. Tijd voor een kleine terugblik. 

Het is bijzonder om te merken dat iedere reis weer zo verschillend is dan de vorige. Waar we vorig jaar de pech hadden de gehuurde bussen niet mee te mogen nemen over de grens ( ik wil er niet meer over praten..), kwamen we dit jaar met 21 man en 3 bussen de grens over.

Een nieuwe reis op een plek die ondertussen zo vertrouwd is gaan voelen.

We droppen onze bagage in het vrouwenhuis waar we overnachten deze week en gaan op weg naar Pavshyno, waar ons zigeunerkamp zich bevind.

We rijden 3 kwartier over wegen die bar slecht zijn, maar voor ons het gevoel van avontuur alleen maar vergroten.

In Pavshyno worden we opgevangen door Igor, de “pastor”van de kerk en daarnaast leider van het kamp. Het onthaal is zoals je stiekem hoopt dat het zal zijn, warm, vriendelijk en na de nodige knuffels kijken we bij onze kerk, en school. Het is flink opgeschoten en met nog een paar aanpassingen die we deze week zullen doen, moet het gebouw klaar zijn om ook als school gebruikt te kunnen worden.

Aangezien de winkels maandag allemaal gesloten zijn, regelen we de rest van de dag de boodschappen en zorgen we voor voldoende bouwmaterialen voor maandag.

Zondag zijn we te gast bij Natasha in de kerk, waar we de eerste dienst van de dag beleven. De mensen in de kerk zijn vriendelijk en gastvrij. Ze zijn net zo benieuwd naar onze verhalen als wij naar die van hen. Zo ontmoeten we die ochtend een hoop nieuwe mensen, waarvan een aantal die week ons meehelpen met de bouwwerkzaamheden.

Die middag hebben we onze tweede kerkdienst in Pavshyno, waar we met de kampbewoners in het Hongaars een dienst vieren. Ook al begrijpen we weinig van de dienst, de nummers die gezongen worden klinken inmiddels bekend, en kunnen we of in het Nederlands meezingen, of in onze vorm van iets wat voor Hongaars moet doorgaan.

Die week bouwen we een pad naar de keuken, wordt er een tweede vaste trap gemaakt voor de zij ingang, bouwen we toiletten en regelen we de aanleg van officiële stroom naar het gebouw.

Ook wordt er iedere dag van alles voor de kinderen georganiseerd. Er is kinderwerk, waarbij aan de hand van een Bijbelverhaal een knutselwerkje gemaakt wordt, er wordt iedere dag gesport, haren worden ingevlochten en er wordt een heleboel geknuffeld.

Wanneer onze tolk uitvalt die week met een ernstige verstuiking aan haar knie, staan er meteen 2 nieuwe tolken klaar, Anna en Sasha. Geloof me, die waren deze week onbetaalbaar!

Verder is er deze week ook voor het eerst een vorm van Bijbelstudie voor de vrouwen van het kamp, waarbij de nadruk ligt op het delen van de middelen en gaven die je hebt gekregen.

Het meest bijzonder is toch ieder jaar weer dat het bouwen en werken een soort middel is geworden voor een groter doel, het in contact komen met de bewoners van het kamp, samen te praten, te bidden of te zingen. Na 4 jaar en 7 reizen verder zijn we een vertrouwd gezicht geworden voor elkaar en merk je dat we met handen en voeten een heleboel  aan elkaar te vertellen hebben.  Tijdens de week worden we door verschillende mensen uitgenodigd op de koffie, willen ze een verhaal delen of hun huis laten zien.

Bouwen en werken is belangrijk, en zou zonder de financiële middelen die we mee kunnen nemen nooit lukken, maar iemand het gevoel geven dat ze waardevol zijn, dat er mensen zijn die om je geven is iets wat niet in geld uit te drukken is. En ja, dat is een wederzijdse wisselwerking.

Zowel binnen de groep met wie we afreizen, als met de bewoners van het kamp ontstaat een band die lastig uit te leggen is.

Wanneer mensen vragen wat we doen in Pavshyno, hebben we het vaak over het bouwen. Dat is het meest logische verhaal, een verhaal wat je over kunt brengen.  Dat hogere doel, dat naar elkaar omzien, is bijna niet in woorden uit te leggen, dat moet je meemaken denk ik.

Vrijdag mogen we kijken op de school in het dorp, waar vandaan we onze leraren zullen krijgen.

De burgemeester van het dorp is er ook, voor ons een verrassing. Ze verteld ons over haar ervaringen in het zigeunerdorp en is heel blij met het werk dat we doen. Ze wil ons vanuit de overheid steunen waar ze kan, en komt met nog meer ideeën hoe we het leven in Pavshyno voor de bewoners daar kunnen verbeteren door bijvoorbeeld social workers in te zetten.

Die ochtend moeten we ook afscheid nemen van het kamp, en dat doen we met een behoorlijk brok in de keel. Het lijkt alsof iedere keer dat ik wegga, er een groter stukje van mn hart achterblijft.

Dat we terug komen is zeker, liefst zo snel mogelijk.

Met een gesloten grens die vrijdag kunnen we pas zaterdagochtend vertrekken. Als ook nog een van de bussen kapot gaat, voelt het bijna alsof we bijna niet weg mogen…..

Al met al is het inmiddels 3 weken geleden dat we terug zijn gekomen, en geeft het bekijken van de foto’s nog steeds een gevoel van heimwee.

Gelukkig horen we dat ze graag willen dat we in augustus terug komen, om de school dan toch eindelijk te openen. Eindelijk kunnen we de kinderen daar, die we ondertussen zo goed kennen, de kans geven om meer van hun leven te maken, om een beetje meer uitzicht te hebben op een beter bestaan. En wij, wij gaan terug, en dat blijven we doen. Omdat het daar nodig is, en misschien wel omdat we dat zelf inmiddels ook wel een beetje nodig hebben.

Pavshyno, tot snel!