Herfstreis werkgroep Assen naar Oekraïne

Na een stop van twee jaar(!) was het dan eindelijk zover. We mochten onze vrienden weer zien. Zoals een kind smacht naar zijn verjaardag of het Sinterklaasfeest, zo keken wij uit naar de ontmoeting met onze vrienden in het oosten. Want dat stond voorop. Alle  projecten die er zijn vinden we zeer belangrijk, maar het welzijn van onze vrienden en bekenden gaat ons nog meer aan het hart.

Wat was het dan ook fijn om te merken dat alles goed gaat. Natuurlijk heeft corona ook in Oekraïne huisgehouden, maar terugkijkend op de afgelopen twee jaar konden we toch vooral dankbaar zijn.  

Het gaat goed met de contactpersonen, ze zijn gezond. Het gaat (naar plaatselijke maatstaven) goed met de zigeuners. Natuurlijk zijn er ook zorgen, zo is het kerkbezoek teruggelopen en zijn discussies over het kerkelijk leven niet alleen een Nederlands probleem. Maar over het algemeen heerst er optimisme. Dit vertaalt zich dan ook al snel naar de projecten.

Want wat zijn we blij om te zien dat er onderwijs wordt gegeven. En wat is het prachtig om de blije kindergezichten te aanschouwen wanneer ze een bord warme soep opgediend krijgen. De school draait. De school draait goed! Zo goed dat er vanuit de zigeuners zelf de vraag is gekomen om een nieuw gebouw neer te zetten. Ze willen uitbreiden om de kinderen een hele schooldag te bieden. Op dit moment wordt de klas namelijk gedeeld. Een ochtendgroep en een middaggroep bezetten hetzelfde lokaal. Een hele dag onderwijs voor al deze kinderen is het ideaal.

Met trots laten de vrienden zien wat ze in de afgelopen tijd hebben neergezet. Drie klaslokalen zijn opgerezen uit het Oekraïense land. Een project waar we toekomst in zien.

We vinden het dan ook mooi om te vertellen dat men steeds verder wil. Als de muren staan werken ze aan het dak, dan de deuren, ramen, isolatie en zo verder. En telkens weer de vraag of ze verder kunnen en mogen bouwen. Wanneer dat niet kan gaat men namelijk naar Hongarije om te werken. Gelukkig kunnen wij de zeven harde werkers nog steeds doorbetalen. Zeven mannen, zeven vaders, zeven gezinnen waarvan papa thuis is. Zeven gezinnen waar eten op tafel staat omdat vader werk heeft. Zeven keer geluk, zeven keer toekomst. Een toekomst waar wij graag aan verder blijven bouwen. Bouwt u mee?